Dank je, dank je, dank je en merci. Dat heb ik heel wat keren gehoord tijdens mijn vakantie in Frankrijk.

Dit komt door een gebeurtenis tijdens onze vakantie. Op een camping gebeurde er een bizar ongeluk. Een jongeman had er moeite mee rustig te rijden op de camping en na gevraagd te zijn rustig aan te doen is hij plankgas over de camping weggereden. Je kunt je voorstellen dat wij, en vele andere campinggasten, enorm schrokken toen we hier getuige van waren.

Dank je welDoor deze situatie is een man gewond geraakt, omdat hij meegesleurd werd door de auto. Gelukkig heeft hij ‘op tijd’ los kunnen komen. Zijn zwangere dochter raakte door dit alles in paniek. Wat doe je dan als je dit ziet gebeuren? Inderdaad, je helpt waar dat mogelijk is.

Mijn man ging direct de gewonde man helpen, verbinden. Zijn daadkracht en nuchtere reactie waren nodig om deze man te helpen. Er kwam ook een verpleegkundige bij. Ikzelf begeleidde de zwangere vrouw, om haar rustiger te krijgen, hyperventilatie te voorkomen. Ik moet toch zeggen, het is mooi te zien dat heel veel mensen te hulp schieten en je bijna zonder woorden samenwerkt om mensen in nood te helpen. Dat bestaat gewoon nog!

Met de ambulance en politie eenmaal aanwezig ben ik verder gegaan met helpen. Gelukkig spreek ik Frans en ben ik meegegaan. In het ziekenhuis heb ik geholpen met vertalen, en later bij de aangifte op het politiebureau. Wat zou jij doen? Helpen.

Wat kan ik zeggen? Het zit in mensen om te willen helpen. Wat doe je als je andere mensen kunt helpen, dan doe je dat.

Het was intensief en ik heb mijn Frans aardig opgehaald, en medisch en juridisch uitgebreid…
Ik heb het graag gedaan. Deze mensen zijn me hier dankbaar voor, dat begrijp ik en ontvang hun dankbaarheid.

Mensen zeggen dan graag ‘dank je wel’. En reken maar, dat heb ik in die dagen, en de dagen erop tot aan ons vertrek naar huis vaak gehoord, heel vaak! Zelfs toen ik zei dat dat niet (meer) nodig was, gingen ze door. Sterker nog, anderen die zijdelings betrokken deden dat ook…huh?

Het deed me iets belangrijks realiseren. Mensen die de hulp ontvangen, zijn daar heel blij mee, maar hebben daar vaak ook moeite mee. Ze hebben de neiging zich schuldig te voelen. Door heel veel dank je wel te zeggen, proberen ze dit schuldgevoel een plek te geven.

Dit zit hem onder andere in het karakter van de mensen. Heel herkenbaar voor mensen die een karakterstructuur hebben waarbij ze de neiging hebben veel van wat ze meemaken als last op hun schouders gaan dragen. Zo ook als anderen iets voor hen doen, zij dit als een ‘schuld’ naar de ander opbouwen.

Andersom zouden ze trouwens precies hetzelfde doen, het is makkelijker om anderen te helpen (en ja, dan zou ik ook vaak dank je wel zeggen). Sterker nog, mensen die regelmatig en gemakkelijk hulp geven hebben juist vaak moeite om hulp te ontvangen. Opvallend he?

Dus toen ik zei dat ik met plezier geholpen heb en echt geen dank je wel meer hoefde te horen, kreeg ik een warme ‘merci’! Hahaha! Toen heb ik gezegd, dat als ze het nog een keer zouden zeggen, ik er een blog over zou schrijven. Nu je dit leest weet je dat dat dus toch nog gebeurd is …

Dank je wel lieve mensen, dat ik jullie heb mogen helpen en ondanks dat het voor jullie als slachtoffer en ons als getuige niet leuk was om mee te maken, heb ik er ook weer veel van geleerd! Dank je wel!