Op 1 mei 2017 stond ik op het Ereveld vol Leven in Loenen. Hier symboliseren mensen op een unieke wijze de slachtoffers, die begraven liggen op Nationaal Ereveld 
Loenen. Bij een deel van de graven komt een representant te staan van dezelfde leeftijd als het oorlogsslachtoffer. Om daarmee zichtbaar te maken dat er werkelijk bij iedere grafsteen levens horen van mensen zoals jij en ik.
Er waren verschillende nabestaanden en bijvoorbeeld kleinkinderen stond bij het graf van hun grootvader. Ik besef het geluk dat ik heb dat mijn grootouders de oorlog allemaal overleefd hebben, geen graf van hen op deze plek.
Ik had mij ook aangemeld en was ingedeeld als representant voor een Onbekende Nederlander. In eerste instantie vond ik het jammer dat ik niet ingedeeld kon worden bij een vrouw van mijn leeftijd. Maar eigenlijk was dit een groter avontuur, ‘niets te weten’.
Ik ga staan
Ik ben gaan staan om deze persoon (en alle anderen die gevallen zijn) te eren. Wat voor verhaal er ook achter staat. Naast het achter het graf staan, wilde ik invoelen, zoals je dat doet wanneer je in een opstelling staat. Juist omdat er niets bekend is over degene voor wie ik stond, was het volledig open.
Voor iedereen is er een plek in een opstelling, in een systeem, ook voor overledenen.
Het maakt niet uit waar je staat
Het maakt niet uit waar je staat. Een gedachte die steeds weer in me opkwam terwijl ik bij het graf van deze Onbekende Nederlander stond. Dat is systemisch niet waar, want elke plek heeft wel degelijk een betekenis en op elke plek verhoudt je je (op een andere manier) tot anderen.
Deze gedachte had echter meerdere oorsprongen. Allereerst had het heel praktisch met de plek te maken waar ik stond op het Ereveld. We stonden op een plek waar veel mensen langs liepen, maar het was bijvoorbeeld voor de pers niet de mooiste plek… mensen zagen ons groepje nauwelijks staan. Is dat erg? Nee absoluut niet, maar de constatering raakte me.
Verzet
Daarnaast voelde het ook heel erg vanuit het verhaal van de persoon voor wie ik representant was. Hij was een jongeman die in het verzet zijn bijdrage wilde 
leveren. Een onmetelijk vrolijk en enthousiaste man. Hele leuk energie om te voelen. Ongelofelijk bijna die vrolijkheid met wat hij meegemaakt heeft, hij is voor de vrijheid gestorven…. Hij gaf het me ook echt aan. Het maakt niet uit waar je staat.
Dit was vanuit het stuk dat je altijd iets kunt doen, maar daarnaast in zijn situatie ook altijd het risico loopt hiervoor ‘gestraft’ te worden.
Boodschap
Voor mij persoonlijk was het nogal een boodschap. Persoonlijk omdat ik dit thema op dit moment aan het doorleven ben. Deze kan ik op twee manieren uitleggen.
Vanuit een oude en zeer beperkende overtuiging voel ik hem als: ‘Het maakt niet uit waar je staat… want ze zien je toch niet’. Een pijnlijke, oude overtuiging, die ik met periodes in meer of mindere mate voel. Me niet gezien voelen heb ik lang gevoeld en ervaren. Door er steeds stap voor stap mee aan de slag te zijn, zoals het verwerken van verdriet, beseffen hoe de overtuiging is ontstaan en zo de overtuiging te draaien, maakt dat de last steeds iets kleiner wordt.
Inzichten
Maar wat ik heel gaaf vind is dat ik ook het volgende inzicht kreeg: ‘Het maakt niet uit waar je staat, want ze zien je toch wel voor wie je werkelijk bent’. Wauw! Die omarm ik met veel plezier. Dit betekent wèl gezien worden en ook nog in authenticiteit en kwetsbaarheid. Een veel mooiere en positievere overtuiging, zo in de betekenis van een strijdende verzetsheld. Daar doe ik het voor!
Zo heb ik naast het eren en herdenken van een slachtoffer van de Tweede Wereldoorlog en hem in zekere zin op dat moment tot leven brengen, er toch ook weer een boodschap voor mij, en wie weet ook voor jou, boven komt.
Wat betekent deze zin voor jou? Het maakt niet uit waar je staat…. ?
Leuk als je dat met me wilt delen, hier of op Facebook of LinkedIn
